Review : Abigail Williams - A Void Within Existence (2025) + video

LABEL : Agonia Records

REVIEWER : Peter

RELEASE DATUM : 18/07/2025

GENRE : Symfonische Black Metal

SCORE : 9/10

In de leegte die er is tussen de twee grote bands van de symfonische black metal, Cradle Of Filth en Dimmu Borgir enerzijds, en de andere formaties in dit genre anderzijds, is het Amerikaanse Abigail Williams wellicht als één van de weinigen in staat om de kloof wat kleiner te maken. Dat moet echt wel gaan lukken met een plaat zoals A Void Within Existence onder de arm. Voorganger Walk Beyond The Dark uit 2019 was al een sterke zet, maar met het nieuwe schijfje zet men gewoon nog een paar forse stappen vooruit. 

Abigail Williams bestaat sinds 2004, en sindsdien is de lijst met ex-leden in de line-up van de groep erg lang geworden. De enige die nog overblijft uit de originele bezetting is zanger/gitarist Ken Sorceron. Ook voor de opnamen van A Void Within Existence werd, op de frontman na, weer de hele line-up overhoop gegooid. Gelukkig heeft zoiets bij  deze groep nooit ingrijpende gevolgen, zoals dat ook nu weer niet het geval is met het nieuwe album. 

Beginnen we bij het toch wel macabere artwork, dat afkomstig is van de artiest en designer Eliran Kantor. Hij heeft voorheen al covers ontworpen voor talloze metalbands, en ook bijvoorbeeld de cover-art van het aankomende Helloween album is van zijn hand. Voor A Void Within Existence is het resultaat een opgehangen man die tevens als model dient voor een aantal kunstenaars rondom hem.

De openingstrack, Life, Disconnected voelt loodzwaar aan, als een nachtmerrie waaruit ontsnappen onmogelijk is. De kracht van dit album schuilt hem in de onvoorspelbaarheid en het vermogen van Ken Sorceron om te verrassen. Nonexistence klinkt guur en kil, maar in zekere zin ook ietwat melancholisch, terwijl bij Still Nights alle snelheidsduivels worden losgelaten.

Maar het allerbeste behoudt de band voor de afsluiter No Less Than Death. Zelden klonk het contrast tussen de cleane en de harsh vocals zo efficiënt als op deze song, en even zelden wisselden wanhoop en wraakgevoelens elkaar zo naadloos af binnen een één en hetzelfde nummer. Dit is black metal op zijn best: agressief en wild zonder ooit de controle te verliezen, en somber en kil op de momenten dat de gitzwarte soundscapes erom vragen. Dit is, met andere woorden, gewoon een topschijfje!