Review : Blackbriar - A Thousand Little Deaths (2025) + video!

LABEL : Nuclear Blast

REVIEWER : Peter

RELEASE DATUM ; 22/08/2025

GENRE ; Gothic Symfonische Metal

SCORE : 8.5/10

Dat onze noorderburen iets bijzonders hebben met symfonische metal is onderhand wel geweten. Hetgeen allemaal wondermooi begon in het jaar 2000, met de single Ice Queen van Within Temptation, groeide in een tijdspanne van nog geen twintig jaar uit tot de huidige, rijkgevulde scène die we nu kennen. Met bands als Epica, After Forever, Delain, MaYaN en Blackbriar mogen we hier wel van een erg sterk bezet veld spreken. Qua stijl valt Blackbriar ergens tussen Epica en Nightwish in. Minder uitgesproken metal dan de eerstgenoemde, melancholischer, en vaak net iets heaviër dan Nightwish. Het is vooral het melancholische element in de zang van Zora Cock die bij Blackbriar het gotische gehalte in de songs bepaalt, en dat gehalte neemt bij elke nieuwe plaat een klein beetje af. A Thousand Little Deaths is het derde volledige album van deze Nederlanders, en telt tien tracks met  een gezamenlijke  speelduur van 42 minuten.

Een vast gegeven bij de albums en EP's zijn de herkenbare covers. Een tekening in zwart-wit stijl met telkens een kleine invoeging van rood: de opvallende haarkleur van Zora Cock. Dat rood is deze keer niet veel meer dan een stip, maar de traditie wordt zo in elk geval verdergezet. Op muzikaal vlak valt er ook niets wereldschokkends te melden, en de band zet gewoon het parcours verder waarop ze zich nu al zo'n tien jaar bevinden. Het grootste deel van de songs is weer gebouwd op een best wel heavy basis, waarbij de intonatie van Zora's stem de sfeer bepaalt. Zo heeft de groep voor zichzelf een niche gecreëerd van waaruit het comfortabel verder uitbouwen is. A Thousand Little Deaths is met afstand het meest consistente album van de band, en het is eigenlijk een beetje jammer dat er tussen de tien nieuwe nummers geen enkele echte uitschieter zit. Daar staat dan weer tegenover dat het album enkel maar bestaat uit sterke tracks, waarvan ik er hier nog drie aanstip. De eerste die we daarvan tegenkomen, is het up-tempo  The Hermit And The Lover. Het belang van het refrein, toch veelal het echte hart van een song, wordt door deze band nooit vergeten. Daardoor blijven vele van de songs  ook vrij gemakkelijk hangen. Toegankelijkheid is ook het kenmerk van My Lonely Crusade, dat opent als een orkestrale ballad, maar ondanks zijn relatief korte speelduur van nog geen vier minuten toch epische vormen aanneemt. ‘Epic’ is niet enkel weggelegd voor lange nummers, maar heeft ook veel met ‘attitude’ te maken. De derde en laatste track die ik hier vermeld, is Green Light Across The Bay, een song die de traditie van de band helemaal volgt  en verder aanvult, hetgeen betekent dat er hierbij nogal wat gothic te vinden is in de zang van Zorah. A Thousand Little Deaths is een plaat die de aanhang van Blackbriar zeker zal plezieren en waarbij de band ongetwijfeld mag uitkijken om ook heel wat nieuwe fans aan te trekken.