Review: Byzantine - Harbingers (2025) + video!

LABEL : Metal Blade Records

REVIEWER : Peter

RELEASE DATUM : 13/06/2025

GENRE : Progressive thrash metal

SCORE : 7.5/10

In 2017 veroverde de Amerikaanse progressive thrash metal band Byzantine met hun  album The Cicada Tree nog een plaats in mijn persoonlijke jaarlijstje met beste albums. Intussen zijn we acht jaar verder, en was het dus lange tijd uitkijken naar de opvolger, Harbingers die er nu dan toch eindelijk is. Byzantine werd opgericht in het jaar 2000, en is met het nieuwe schijfje  aan hun zevende studioalbum toe. Zanger/gitarist Chris Ojeda en gitarist Tony Rohrbough waren er al bij sinds de oprichting, en zij zijn het die de sound van de band bepalen. Die sound is in hoofdzaak gefundeerd op progressief georiënteerde thrash metal riffs, die ook nog eens erg heavy kunnen uitpakken.

Het feit dat Byzantine al die tijd toch net iets te veel onder de radar is gebleven, en daardoor dus ook wat ondergewaardeerd bleef, is ongetwijfeld mee het gevolg van de strubbelingen waarmee de groep steeds te kampen had. Soms lastige verschuivingen in de line- up, korte break- ups, zoektochten naar een geschikt platenlabel en gezondheidsproblemen onder de bandleden bleven de band teisteren. Maar ook de koppige vastberadenheid om geen concessies te doen om een breder publiek te kunnen bereiken, zal hierbij zeker meegespeeld hebben, zoiets zit nu eenmaal niet in het DNA van deze band.

Met Harbingers heeft de groep opnieuw voor een gevarieerd aanbod gezorgd. Er zijn momenten dat de songs aan Messhugah doet denken, dan weer eerder aan Soilwork of Testament. Lamb Of God komt ook wel om de hoek kijken, maar het is dan ook hun ex zanger Chris Adler die Byzantine wat  meer onder de aandacht heeft gebracht. 

De opvallende cover toont een afbeelding van Irene, de eerste keizerin van het Byzantijnse Rijk, en daar valt alleen al uit op te maken dat deze band ook op tekstueel vlak niet de alledaagse dingen opzoekt. Toch is Harbingers niet het album geworden waar ik al die tijd had op gehoopt. Het ontbreekt op dit nieuwe album aan songs die een houvast bieden, een herkenbaarheid die ook voor een zekere toegankelijkheid zorgt. Tracks zoals Riddance en The Clockmaker's Intention bevatten dan wel technisch vernuft, maar missen een zekere leidraad die de songs bijeenhoudt. Tot de nummers die nog het meest overtuigen behoort zeker de eerste single, Floating Chrysanthema, terechte keus om die song naar voor te schuiven, en ook de titeltrack, die een knap staaltje biedt aan progressieve riffs met een stevige groovy ondertoon.

De dame vanop de cover art, Irene komt nog eens terug in de titel van de afsluitende track. …Irene is wat mij betreft met afstand de knapste song op dit schijfje, een epische afsluiter van een album dat verder helaas nergens helemaal weet te overtuigen.