Review : Heaven Shall Burn - Heimat (2025) + video!

LABEL : Century Media Records

ReVIEWER : Peter

RELEASE DaTUM : 27/06/2025

GENRE : Metalcore/melodic death metal

SCORE : 7.5/10

In hun eigen heimat is de Duitse band Heaven Shall Burn erg populair onder de metalheads, en in 2023 stonden ze als  één van de headliners op Wacken Open Air. Ook in ons land stond de band onlangs op Graspop toch ook  al hoog op de affiche van één van de hoofdpodia, maar aan de overzijde van de oceaan lijkt het voorlopig nog iets minder te lukken. 

Of Heaven Shall Burn, met hun nieuwe album Heimat onder de arm, het potentieel aan groeimarge in Amerika zal kunnen waarmaken, valt nog af te wachten. Heimat is een snoeiharde en loodzware plaat, maar is door de totale speelduur, zo'n vijftig minuten lang, ook een erg vermoeiend album, dat door een gebrek aan nuance op sommige momenten nogal inspiratieloos overkomt. 

Het album wordt volledig gedragen door een viertal songs die met kop en schouders boven de rest uitsteken. Zo is er, direct na het intro, de formidabele track War Is The Father Of All. Na een bombastische inleiding kom je meteen in oorlogsgebied terecht dat lijkt uit te draaien op een clash tussen Machine Head en Amon Amarth. Daarna komt een hele reeks tracks aan bod met wel erg veel pk onder de motorkap, maar die toch ook wat teveel op automatische piloot lijken te zijn geschreven, en  is het wachten op track nummer 9, Ten Days In May, die zich toch wat meer weet te onderscheiden van de voorgaande nummers. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan de songs waarbij de groep zich meer focust op hun melodic death metal invloeden, dan hun metalcore, maar een uitzondering hierop is Numbered Days, een Killswitch Engage cover, waarop ook Jesse Leach, de zanger van die band is te horen. De wijze waarop de vocals van Marcus Bischoff en die van Jesse Leach met elkaar verweven zijn, is bijzonder knap. De laatste echte sterkhouder van dit schijfje is A Silent Guard, dat met wat extra melodie en referenties naar de Göteborg scène voorafgaat aan het instrumentale outro, dat het album afsluit. 

Zonder dat er ook maar één zwakke song op Heimat voorkomt, moet ik toch tot de conclusie komen dat dit plaatje in zijn geheel een tikkeltje tegenvalt. Het had alleszins korter in speelduur mogen zijn, want met de intensiteit waarmee de band tekeer gaat, is het niet evident om het album in één keer te beluisteren, terwijl er ook te weinig diversiteit in de ultra agressieve screams van zanger Marcus Bischoff zit. Een paar songs meer zoals A Silent Guard of Ten Days In May, dat het vooral moet hebben van geweldig gitaarwerk inclusief solo, had dit plaatje naar een hoger globaal niveau kunnen tillen, dan dat nu het geval is.