Review : Hemelbestormer - The Radiant Veil + video

LABEL : Pelagic Records

REVIEWER : Peter

RELEASE DATUM : 25/07/2025

GENRE : Post Metal

SCORE : 8/10

Volgens de geschiedenisboeken waren de Etrusken een volk dat voornamelijk in Italië leefde, met een eigen taal, religie en cultuur, tot de opkomst van de Romeinen hun aanwezigheid deed vervagen. Waarom deze korte uitleg als inleiding voor een review van een metal album? Wel, het nieuwe album van de Limburgse formatie Hemelbestormer legt door de songtitels de verbinding met de Etruskische cultuur. Elke songtitel op het nieuwe plaatje, The Radiant Veil, bestaat uit één woord dat telkens afkomstig is uit de Etruskische taal en verwijst naar een planeet (en bijhorende god of godin).

Voor het overgrote deel is de muziek van Hemelbestormer instrumentaal. De schaars toegevoegde stemmen dienen eerder om het desolate karakter van de songs verder uit te diepen, en zo verwordt dit album tot een kille, afstandelijke soundtrack van een reis langs de planeten van ons zonnestelsel. Opmerkelijk is toch dat de band geen woorden nodig heeft om de beelden te beschrijven die vanzelf opgeroepen worden door hun zwaar aangezette doom metal symfonieën. De openingstrack Usil (verwijst naar de zon) is zo'n nummer dat geschreven werd vanuit het verlangen om volop te kunnen experimenteren, en in dat opzicht zijn de tracks hier niet gebonden aan een tijdslimiet of aan bepaalde regels. Turms (verwijst naar Mercurius) heeft behoorlijk heavy riffs, die in de tweede helft van de track wat worden getemperd door de sombere zanglijnen van Caspian vocalist Philip Jamieson, en Turan (verwijst naar Venus) blijft over de hele lijn ingetogen. Tijdens het nummer Laran (verwijst naar Mars), kan ik niet anders dan aan de horrorverhalen van H.P. Lovecraft denken. Er gaat erg veel dreiging uit van deze song, die de leegte, de kilte en de eenzaamheid van de kosmos op je af doet komen. Vooraleer Satre (verwijst naar Saturnus), dat uitdraait op een clash tussen de dissonante gitaren, zweverige synths, en bevreemdende, grommende zang, het plaatje mag afsluiten, is eerst nog Tinia (verwijst naar Jupiter) aan de beurt. Het geduld waarmee deze eerder compacte track is opgebouwd, en de voortdurende twists in de zware riffs hebben Tinia tot mijn favoriete track van het album gemaakt.

Met 65 minuten speelduur neigt The Radiant Veil soms wat naar langdradigheid, en de overwegend instrumentale sludge en post metal riffs zorgen ervoor dat de muziek van Hemelbestormer niet voor iedereen is weggelegd, maar wie bereid is de tijd te nemen om dit plaatje in zijn geheel op zich af te laten komen, zal versteld staan van het geniale werk dat de vier leden van deze Belgische band in elkaar hebben gesleuteld.