Review : Paradise Lost - Ascension (2025) + video!

LABEL : Nuclear Blast Records

REViEWER : Peter

RELEASE DATUM : 19/09/2025

GENRE : Gothic Doom metal

SCORE : 9/10

Paradise Lost is niet het soort van band dat graag op veilig speelt, en alleen al daarvoor  zijn ze nu al meer dan vijfendertig jaar een rots in de branding in het genre van de gothic doom metal. Eigenlijk is elk van hun voorgaande zestien albums zowat een monument op zich, maar als ik de drie meest memorabele platen van deze Engelse band er zou moeten uitpikken dan kom ik bij Gothic (1991), Draconian Times (1995) en Faith Divides Us-Death Unites Us (2009). Zo was het tenminste tot vrijdag 19 september, de dag van de release van het nieuwe album Ascension, want wie had gedacht dat Paradise Lost niet meer in staat zou zijn om te verrassen zal toch zijn mening moeten herzien. Om maar direct met de deur in huis te vallen: Ascension bevat zoveel diversiteit en goede ideeën, en de performance is zo sterk, dat deze plaat wat mij betreft al het voorgaande werk misschien wel overschaduwt.

Silence Like A Grave, bijvoorbeeld, demonstreert hoe sterk het samenspel van deze band is. Via een knap ingezette opbouw krijgen we  een Metallica-achtige riff, met het verpulverende gitaarwerk van Greg Mackintosh als de kers op de taart. Lay Your Wreath Upon The World behoort tot de wat meer atmosferische tracks van het album, en spitst zich vooral toe op de cleane zang van Nick Holmes. Die is alweer als vanouds bijzonder goed op dreef, met een stem die zich met gemak aan elke song aanpast. Ascension is met zijn twaalf nummers en een totale speelduur van net een uur behoorlijk lang, maar dat stoort totaal niet. De meeste songs klokken af tussen de vier en de vijf minuten, en de variatie tussen de tracks onderling is behoorlijk hoog.

Ook Deluvium is een knaller, die opent met een doomriff en via een tempoversnelling  doorzet. Origineel is het zeker niet, maar dit is wel waar heavy metal nog steeds om draait: pakkende, strakke riffs, overtuigende vocals  en gitaarsolo's die op zowat elk moment kunnen opduiken. Mijn favoriete song van dit schijfje lag eigenlijk al zowat vast van het moment dat die reeds in juli als tweede vooruitgeschoven single werd uitgebracht. Serpent On A Cross is ook de openingstrack van dit nieuwe album, en draagt alles in zich mee wat deze fantastische band te bieden heeft: splijtende doom riffs, accuraat drumwerk en een optimale wisselwerking tussen de harsh vocals en het gitaarwerk.

In alle opzichten is deze zeventiende plaat van Paradise Lost een voltreffer, een schoolvoorbeeld van tijdloze heavy metal die het 'hokjesdenken' in  subgenres eigenlijk overbodig maakt.