Review: Rivers Of Nihil - Rivers Of Nihil (2025) + video!

LABEL : Metal Blade Records

REVIEWER : Peter

RELEASE DATUM : 30/05/2025

GENRE : Progressieve Deathmetal

SCORE : 9/10

Op festivals zoals Graspop of Alcatraz kom je al eens voor een dilemma te staan als er op hetzelfde moment twee bands optreden die je graag zou willen zien. Eén van de optredens van de komende Alcatraz editie, waaraan ik nog enigszins twijfelde om het mee te maken, was dat van Rivers Of Nihil op zaterdag 9 augustus. Zeker na het uitvoerig beluisteren van hun nieuwe, titelloze album dat op 30 mei uitkwam, is die twijfel echter helemaal weggenomen. 

Door de nieuwe plaat geen eigen titel mee te geven, vestigt Rivers Of Nihil de aandacht nog veel meer op zichzelf als band, en dat is iets wat vele andere groepen hen reeds hebben voorgedaan. De cover ziet er imposant uit, en komt een beetje over als een toegangspoort waar je eerst door moet vooraleer je het muzikale rijk van Rivers Of Nihil kan betreden. Eens je daar bent beland, maak je kennis met de complexe songs van de band waarbij blastbeats en een zang die, afwisselend ‘harsh’ en ‘clean’ is, een belangrijke rol opeisen. De gitaren drijven de songs aan, zoveel is zeker, maar ze worden daarin bijgestaan door het gebruik van gedreven keyboards en een altsaxofoon, en dat laatste vormt bij deze groep de kers op de taart. 

Sinds het laatste album, The Works (2021), werden er twee line-up wissels doorgevoerd. Gitarist Andy Thomas verving Jon Topore, en bassist Adam Biggs werd naar voor geschoven als frontzanger ter vervanging van vocalist Jake Dieffenbach, die de band had verlaten. 

Rivers Of Nihil is een aaneenschakeling van ijzersterke songs en het is voor mij onmogelijk om er één of meerdere songs uit te pikken die nog boven de rest uitsteken, maar uit pure gewoonte zal ik er hier toch een aantal uit nemen. Zo is er Despair Church, dat naast zijn donkere, dreigende doom ook heel wat plaats maakt voor de saxofoon van Patrick Corona. Water & Time is dan weer een serieuze moodswing op deze plaat met een een bijzonder knappe verweving van de synthesizers ent opnieuw het saxofoon geluid, en de veelzijdige manier waarop Adam Biggs als frontman omgaat met de zang op House Of Light is op zijn zachtst gezegd subliem te noemen. Met het vrij korte titelnummer, dat dus ook nog eens opnieuw de bandnaam beklemtoont, worden we op een geniale wijze terug uit het album geloodst. Rivers Of Nihil is daarmee een van de intelligentst in elkaar gesleutelde albums van dit jaar en legt zo de lat in het kamp van de progressieve deathmetal bijzonder hoog.